#Blog 20: De Schoolfotograaf & Self-Fulfulling Prophecies en drie Stappen naar het Oké zijn
Deze week schreef mijn blog zich niet zomaar, zoals ik gewend was. Het ging taai en stroperig, ik stelde het uit. Uiteindelijk besefte ik me dat het kwam doordat het over pijn ging, mijn eigen kwetsbare pijn. En daar wilde ik helemaal niet heen. Maar ja, het moest toch.
Daar gaat mijn verhaal deze week over. Nieuwsgierig? Lees vooral verder!
Als je mij volgt op Social Media heb je misschien al een post gezien over ‘De Schoolfotograaf’. Man, man, man, wat een toestand. Op de desbetreffende maandagochtend liep ik, onderweg met de kinderen richting school, de buurvrouw tegen het lijf die mij vertelde dat de schoolfotograaf er vandaag en morgen zou zijn. In eerste instantie reageerde ik laconiek dat ik maar hoopte dat mijn kids op dinsdag aan de buurt zouden zijn. Truus had echt haar lelijkste T-shirt (ik overdrijf niet) aan met een oude chocoladevlek en ik had die ochtend geen zin gehad in een discussie.
Omdat ik nu de kinderen afzwaai bij het hek van het schoolplein wist ik ook niet precies zeker hoe dit zou aflopen. Even later stond school op mijn voicemail en toen ik terugbelde bleek dat Truus had gehuild en een voor mij onbekende moeder had thuis jurken voor haar gehaald. Het was opgelost. Ik stamelde allerlei excuses en kreeg de geruststelling dat ik niet de enige moeder was geweest die de schoolfotograaf was vergeten. Hiermee was de kous af, zou je zeggen. Maar ik voelde me overdonderd en overspoeld.
Ik merkte allerlei onrust, gedachten, gerommel op. Ik bleef er in hangen. Na schooltijd vroeg ik mijn dochter wat er nou was voorgevallen. Was ze nou echt in huilen uitgebarsten vanwege een T-shirt dat wij überhaupt niet weg mogen gooien? Ze wist het niet meer goed. Ze was overdonderd door de situatie, had hulp gezocht bij de juf en die vond dat ze inderdaad dit T-shirt niet aan kon op de schoolfoto.
Wat was er nou echt aan de hand, vroeg ik mezelf aan het einde van de dag af?
Ik was in een oude valkuil gestonken, beide benen, diep erin. Want dit ging over wat anderen over mij zouden denken. Dat ik mijn kinderen niet verzorg, de boel verslons en dus een slechte moeder ben. Dat ik het niet goed doe. Dat ik als persoon niet oké ben en dat ik er niet bij hoor.
Angst voor afwijzing. Auw, die is oud.
Als je het zo op een rijtje ziet, is het misschien ongelofelijk. Hoe kom je in vredesnaam van de ene situatie, namelijk het onbelangrijke vergeten van de schoolfotograaf, naar een oude pijn de angst voor afwijzing? Wat kan het jou schelen wat de juffen en moeders van je denken?
Onze hersenen werken op die manier, dat ze gedurende de hele dag prikkels verwerken en informatie doorlaten, dit ordenen. Ze houden van ‘vakjes’ en alle informatie die in structuren past zullen ze eerder door laten dan informatie die strijdig is met deze vakjes. Dat zorgt voor ‘self-fulfilling prophecies’ oftewel door uit te gaan van iets negatiefs en daar de focus op te leggen, de kans groter wordt dat dit ook daadwerkelijk waarheid wordt. Dan kan je achteraf zeggen, zie je wel dat het slecht afloopt! Zulke denkpatronen kunnen in de gekste situaties worden getriggerd. In mijn geval is dat vaak als ik een steekje heb laten vallen.
Gelukkig zijn er een aantal dingen die voor mij werken en ik hoop dat, wanneer je bovenstaande patronen herkent, ze voor jou ook behulpzaam zijn.
Het is oké als je niet meteen ad rem of gevat kunt reageren
Als jij, net zoals ik, wat gevoeliger bent voor prikkels en een vol hoofd kunt hebben, dan is het niet realistisch om van jezelf te vragen om meteen te reageren in bepaalde situaties. Voor mij is het heel bevrijdend geweest om dit te zien en te accepteren. Er gebeurt namelijk zoveel in korte tijd, dat is onmogelijk om meteen te ordenen. Ik heb dus ‘suddertijd’ of ‘verwerktijd’ nodig. En dat is helemaal oké. Het kan wel betekenen dat ik later nog ergens op moet terugkomen.
Het is oké als oude patronen of valkuilen soms nog de kop op steken
Ineens kan ik soms overdonderd worden door oude patronen of valkuilen, waarvan ik dacht dat ik er wel over heen was. Maar doordat ik in het leven vooruit ga en grenzen verleg, komen ze toch weer langs. Zie ze als gasten in een herberg. Op die manier hoeven ze niet weg, maar kun je ze ontvangen. Misschien is er iets dat ze je willen zeggen, iets wat er nog geleerd moet worden. Ga er heen in plaats van er van af. En je zult zien dat er uiteindelijk groei is.
These pains you feel are messengers.
Listen to them.
Rumi
Jij bent oké
Wat er ooit ook tegen je gezegd is, door jezelf of anderen, besluit om het niet meer te geloven. Wees er bewust van dat jij oké bent. Je bent in essentie al wat je moet zijn, perfect en uniek. Net zoals iedereen. Het helpt om stil te staan bij alles wat je negatieve denken onderuit haalt, alle positieve zaken die je brein niet automatisch oppikt. Jij moet een handje helpen. En zien welke mensen blij van jou worden, zien wat het goede is dat je doet.
Dus:
- Het is oké als je niet meteen ad rem of gevat kunt reageren!
- Het is oké als oude patronen of valkuilen soms nog de kop op steken!
- Jij bent oké!
Wow, zelfs het schrijven van dit blog voelt als een bevalling. Want ik ga naar de pijn toe. En uiteindelijk geeft dat bevrijding en opluchting. Ik hoop dat het behulpzaam voor je is en dat je er iets uit kunt halen. Laat het me vooral weten!
Liefs,
Lotte
p.s. Laat een reactie achter en ontvang gratis de Ademruimte, om even een Mini-Break in te lassen en bij te komen.
Heeft het lezen van mijn verhaal je geïnspireerd of heb je vragen? Laat het me weten! En bedenk: delen is altijd fijn. Let’s make the world a better place. <3
Wil je voortaan op de hoogte blijven en geen enkel verhaal missen? Schrijf je dan hier in!
Heel mooi en dapper van je om dit te delen. Ik vind het ook echt verbazingwekkend wat er achter een trigger kan zitten, al die oude emoties. Maar uiteindelijk, na heel vaak erdoorheen gaan, voel ik dan dat ik weer een stukje over mezelf ontdekt heb en dat geeft moed. Zo kwam ik er deze week achter dat ik blijkbaar enorm los ga als ik het gevoel heb ‘gebruikt’ te worden. Als ik voor mijn idee in m’n eentje een taak op moet knappen die niet alleen van mij is. Echt onevenredig woedend word ik dan. Nu ik het zie kan ik er op doorgaan, weg van die angst, door de pijn en toe naar het oké zijn.
Dankje Kiki! Ik denk inderdaad dat er ook nog zoveel te leren valt. Mooi dat jij ook weer een ‘nieuw stuk’ hebt ontdekt en verkend. Dan is er ook ruimte om te veranderen.
Ha Lotte, mooi en kwetsbaar geschreven! En die herbergbewoners komen hier ook wel eens langs 😉 Goed advies om ze te vriend te houden.
Groetjes Inge
Dankjewel Inge! Die herkenbaarheid, daar word je toch blij van? In die zin dat we eigenlijk allemaal met hetzelfde worstelen en ons mens-zijn kunnen delen. Groetjes Lotte
Je bent een held!!! Ik hou van je kwetsbaarheid en mens Zijn. Je raakt mijn hart met je blog Lieve Lotte.
Dankjewel lieve Helen!
Wat mooi dat je dit deelt. Dit zou mij ook kunnen overkomen. Afwijzing ligt op de loer als je niet uitkijkt. Mooi om daar bewust van te zijn en ook zo mee om te gaan. Bedankt voor je eerlijke verhaal Lotte.
Dankjewel Marleen! En als je het ontdekt, kun je eerder uitstappen.
Prachtig geschreven! En behoorlijk herkenbaar! Mijn grootste winst zit in het aangaan van je pijn, en begrijpen waarvoor hij dient. Daarna heb je de keuzevrijheid wat je ermee gaat doen en belangrijk vindt. 2 en 3 zijn nu mijn pijlers en “way of life” geworden.
Dankjewel Riejanneke! Yep, eerst toelaten en daarna verder in plaats van afwijzen. Daar heb je veel meer aan.
Wat mooi dat je deze kwetsbaarheid laat zien Lotte. Want inderdaad, iedereen heeft gevoelige snaren. Ik moest lachen om je stuk van de schoolfotograaf, lachen van opluchting. Want ook ik was het helemaal vergeten en ook ik heb m’n dochter in oude verwassen kleren naar school laten gaan. Een week geleden sprak ik mezelf nog bestraffend toe om deze “gevallen steek”. Maar bij het lezen van jouw stuk kon ik het ineens in perspectief plaatsen, relativeren: “het kan iedereen gebeuren!” Dat kon ik een week geleden misschien wel op cognitief niveau bedenken, maar toen kon ik het nog niet voelen. Dat is dus wat het met mensen doet als je je kwetsbaarheid durft te laten zien. Het stelt anderen in staat om (op gevoelsniveau!) mild te zijn voor zichzelf. En het zorgt voor verbinding, want hee, we zijn dus allebei “maar mens” en dat is oké!
Oh super Lisette, ook voor mij fijn om te horen dat ik niet ‘de enige’ ben. We zijn zo gewend dit soort dingen voor onszelf te houden en voor je het weet, gaat het met ons aan de haal. Laten we vooral onze kwetsbaarheden delen!