Als je mij volgt op Social Media heb je misschien al een post gezien over ‘De Schoolfotograaf’. Man, man, man, wat een toestand. Op de desbetreffende maandagochtend liep ik, onderweg met de kinderen richting school, de buurvrouw tegen het lijf die mij vertelde dat de schoolfotograaf er vandaag en morgen zou zijn. In eerste instantie reageerde ik laconiek dat ik maar hoopte dat mijn kids op dinsdag aan de buurt zouden zijn. Truus had echt haar lelijkste T-shirt (ik overdrijf niet) aan met een oude chocoladevlek en ik had die ochtend geen zin gehad in een discussie.

Omdat ik nu de kinderen afzwaai bij het hek van het schoolplein wist ik ook niet precies zeker hoe dit zou aflopen. Even later stond school op mijn voicemail en toen ik terugbelde bleek dat Truus had gehuild en een voor mij onbekende moeder had thuis jurken voor haar gehaald. Het was opgelost. Ik stamelde allerlei excuses en kreeg de geruststelling dat ik niet de enige moeder was geweest die de schoolfotograaf was vergeten. Hiermee was de kous af, zou je zeggen. Maar ik voelde me overdonderd en overspoeld.

Ik merkte allerlei onrust, gedachten, gerommel op. Ik bleef er in hangen. Na schooltijd vroeg ik mijn dochter wat er nou was voorgevallen. Was ze nou echt in huilen uitgebarsten vanwege een T-shirt dat wij überhaupt niet weg mogen gooien? Ze wist het niet meer goed. Ze was overdonderd door de situatie, had hulp gezocht bij de juf en die vond dat ze inderdaad dit T-shirt niet aan kon op de schoolfoto.

Wat was er nou echt aan de hand, vroeg ik mezelf aan het einde van de dag af?

Ik was in een oude valkuil gestonken, beide benen, diep erin. Want dit ging over wat anderen over mij zouden denken. Dat ik mijn kinderen niet verzorg, de boel verslons en dus een slechte moeder ben. Dat ik het niet goed doe. Dat ik als persoon niet oké ben en dat ik er niet bij hoor.

Angst voor afwijzing. Auw, die is oud.

Als je het zo op een rijtje ziet, is het misschien ongelofelijk. Hoe kom je in vredesnaam van de ene situatie, namelijk het onbelangrijke vergeten van de schoolfotograaf, naar een oude pijn de angst voor afwijzing? Wat kan het jou schelen wat de juffen en moeders van je denken?

Onze hersenen werken op die manier, dat ze gedurende de hele dag prikkels verwerken en informatie doorlaten, dit ordenen. Ze houden van ‘vakjes’ en alle informatie die in structuren past zullen ze eerder door laten dan informatie die strijdig is met deze vakjes. Dat zorgt voor ‘self-fulfilling prophecies’ oftewel door uit te gaan van iets negatiefs en daar de focus op te leggen, de kans groter wordt dat dit ook daadwerkelijk waarheid wordt. Dan kan je achteraf zeggen, zie je wel dat het slecht afloopt! Zulke denkpatronen kunnen in de gekste situaties worden getriggerd. In mijn geval is dat vaak als ik een steekje heb laten vallen.

Gelukkig zijn er een aantal dingen die voor mij werken en ik hoop dat, wanneer je bovenstaande patronen herkent, ze voor jou ook behulpzaam zijn.

Het is oké als je niet meteen ad rem of gevat kunt reageren

Als jij, net zoals ik, wat gevoeliger bent voor prikkels en een vol hoofd kunt hebben, dan is het niet realistisch om van jezelf te vragen om meteen te reageren in bepaalde situaties. Voor mij is het heel bevrijdend geweest om dit te zien en te accepteren. Er gebeurt namelijk zoveel in korte tijd, dat is onmogelijk om meteen te ordenen. Ik heb dus ‘suddertijd’ of ‘verwerktijd’ nodig. En dat is helemaal oké. Het kan wel betekenen dat ik later nog ergens op moet terugkomen.

Het is oké als oude patronen of valkuilen soms nog de kop op steken

Ineens kan ik soms overdonderd worden door oude patronen of valkuilen, waarvan ik dacht dat ik er wel over heen was. Maar doordat ik in het leven vooruit ga en grenzen verleg, komen ze toch weer langs. Zie ze als gasten in een herberg. Op die manier hoeven ze niet weg, maar kun je ze ontvangen. Misschien is er iets dat ze je willen zeggen, iets wat er nog geleerd moet worden. Ga er heen in plaats van er van af. En je zult zien dat er uiteindelijk groei is.

These pains you feel are messengers.

Listen to them.

Rumi

Jij bent oké

Wat er ooit ook tegen je gezegd is, door jezelf of anderen, besluit om het niet meer te geloven. Wees er bewust van dat jij oké bent. Je bent in essentie al wat je moet zijn, perfect en uniek. Net zoals iedereen. Het helpt om stil te staan bij alles wat je negatieve denken onderuit haalt, alle positieve zaken die je brein niet automatisch oppikt. Jij moet een handje helpen. En zien welke mensen blij van jou worden, zien wat het goede is dat je doet.

Dus:

1. Het is oké als je niet meteen ad rem of gevat kunt reageren!
2. Het is oké als oude patronen of valkuilen soms nog de kop op steken!
3. Jij bent oké!

Wow, zelfs het schrijven van dit blog voelt als een bevalling. Want ik ga naar de pijn toe. En uiteindelijk geeft dat bevrijding en opluchting. Ik hoop dat het behulpzaam voor je is en dat je er iets uit kunt halen. Laat het me vooral weten!

Liefs,

Lotte

p.s. Laat een reactie achter en ontvang gratis de Ademruimte, om even een Mini-Break in te lassen en bij te komen.

Heeft het lezen van mijn verhaal je geïnspireerd of heb je vragen? Laat het me weten! En bedenk: delen is altijd fijn. Let’s make the world a better place. <3

Wil je voortaan op de hoogte blijven en geen enkel verhaal missen? Schrijf je dan hier in!